Happy Tails

Argus/Archie
Een jaar geleden, om precies te zijn op 1 september, ben ik samen met mijn oudste zoon de toen 10-jarige Argus op gaan halen.
Ik wilde bewust een oude hond nog wat mooie jaren geven. Een paar maanden daarvoor had ik, vlak na de andere 2, mijn laatste bijna 18- jarige van de 3 geriatrische Jack Russeltjes tot groot verdriet in moeten laten slapen. Ik begreep in die tijd nog meer dan daarvoor hoe waardevol ook oude honden kunnen zijn en hoe je ze nog een mooi leven kan geven, tot het echt niet meer gaat ?
Ik had mijn jongste zoon uitgelegd en beloofd dat we na de zomervakantie een oudere hond zouden gaan ‘zoeken’. Hij wilde zelf natuurlijk, zoals de meeste kinderen eigenlijk gewoon graag een puppy.
Een tijdje hondenloos vond ik ook wel even goed zo, (niet meer voor te stellen, nu) maar jongste zoon herinnerde mij eind augustus fijntjes aan mijn belofte ?
Beloofd is beloofd.
Even kijken op internet dan….
En toen… toen zag ik een grote zwarte hond, ‘10 jaar’ èn ik zag dat koppie, met die briljante wenkbrauwen en ik was verliefd.

Argus kwam uit Roemenië, redde het niet meer in het asiel daar en was aangevallen door honden, las ik. Hij had daar ook nog de littekens van.
Tijdens een telefoontje naar Petra van Sos-dogs hoorde ik, heel eerlijk, dat Argus ‘ontsnapgevaarlijk’ was, al een heel leven/carrière lang. Hekken van 1.60 zouden voor hem geen probleem zijn. Het contact met Petra werd dus nog even vervolgd met een filmpje van mijn afgezette tuin en ik begreep dat Argus helaas misschien nooit los zou kunnen lopen. Maar ik was al verkocht. De schutting zouden we zo nodig nog aanpassen. Binnen 20 uur waren we op weg.
Argus stond bij aankomst bij seconde 1 al met z’n grote voorpoten op onze schouders. Ik schrok tamelijk van zijn grootte. Totaal verkeerd ingeschat, want blond, ofzo ? Na 3 Jack Russeltjes is het even omschakelen.
Tevreden glimlachend zat hij de lange reis naar zijn nieuwe huis naast mij op de achterbank. Argus accepteert het leven precies zoals het gaat, volgens mij, en vond het allemaal goed.
Ook ‘de vader des huizes’ schrok ‘lichtjes’ van het formaat hond bij aankomst in Heemstede. Maar Argus legde zijn vrolijke harige kop en zijn claimende -aai-mij-NÙ-grote poot op onze knieën, keek ons vanonder zijn borstelige wenkbrauwen aan en was thuis. We doopten hem om tot Archie.
Bij Archie’s eerste maaltijd ‘s avonds ging hij vanzelf braaf zitten. Ik wist niét wat ik zag! (die gewoonte hebben we er overigens in gehouden)
Hij schrokte de boel op alsof hij nog nooit eten had gezien en kwam in no time een paar kilo aan. Ook de vuilnisbakken op straat en de vogeltjes lonkten nog steeds na de maaltijden. Laat ik het zo zeggen, zonder in details te treden ? Dat zal bij zijn zwervende achtergrond horen. Het ‘gezondheidspechje’ in het begin was gauw verholpen.
De -niet op de bank regel- (leek me in begin handig want onbekende hond, zoon van toen 9 -hiërarchie- eerst even vertrouwen) was al gauw verjaard dus na een paar weken lag Archie lui op zijn rug tussen ons in te Netflixen. Nog net niet met de afstandsbediening in zijn poot.

Hij zag hier voor het eerst de zee en kon geen genoeg krijgen van het happen in de golven. Maandenlang sliep hij ‘s nachts, na 1 kort zacht kelig jankje, maar verder zonder kik, beneden. Sinds het onweer van een tijdje terug heb ik de deur naar boven maar opengezet en kwam hij ‘zachtjes’ de trap op trippelen. Nu heeft Archie een eigen houten bedje, met wieltjes, wat nog een extra lakje kan gebruiken, aan mijn kant van het bed. Hij kan daar nu in komen liggen wanneer hij wil. Elke nacht dus. ? Verder niet verwend ofzo… Alsof ik aan het co-sleepen ben met een grote zwartharige baby die graag aan z’n oren gefrunnikt wil worden. Hij weet wanneer het bedtijd is en krabbelt als een behendige berggeit de vreselijke wenteltrap zelf op naar boven. En inmiddels gaat en staat hij hier in huis en tuin waar hij wil.
Onze honden gingen altijd mee op vakantie en dat ging bij Archie niet anders. Qua ruimte was het een beetje passen en meten. Òp naar Parijs, de Ardeche, 2 weken Spaanse kust en Luxemburg. Verschillende hotels en appartementen, geen probleem, Archie paste zich in no time weer aan. Alles aan de riem en een lang touw in het huisje aan het strand. In de achterbak van de auto deed hij het top, je merkte niet eens dat ie er was. Recent heeft hij overigens ook een tochtje, onder lichte dwang en veel Frolic-jes bij ons op het supboard gemaakt. Keihard integreren ?
Wegens het ontsnaprisico draagt Archie van ‘s morgens tot ‘s avonds 2 halsbanden, waarvan 1 met een zender (tracker)en een rolriem van 8 meter bij het uitlaten en is hij vanaf dag 1 behangen met telefoonnummers. Na een paar maanden wilden we het toch even los proberen maar zagen we Archie al vrij snel moeiteloos naar de andere kant van een hek springen omdat hij een leuke hond zag. Logisch. Geen opzet van hem, als je je hele leven je gang bent gegaan is dat gewoon wat je doet als spontane hond. Toch? Een hek is dan ook maar bijzaak voor Archie. Dus een touw van 20 meter besteld. Want ‘The Arch’ inhalen bij zijn zelfs lichte draf is vrijwel onmogelijk. En voortaan liep hij dus met een lang touw los door het bos. Veiligheid voor alles. En ook dit accepteerde Archie allemaal vrolijk. Ik vond het jammer voor hem, maar het was zoals het was en gewoon nodig.