Zaterdag 8 februari 2020 gingen wij naar Didam om daar naar Liesbeth (voorheen Bella) te mogen kijken. Bij de eerste oog-opslag was er geen enkele twijfel bij ons: Liesbeth ging met ons mee naar huis!
Spannend en Ozo-Leuk tegelijk .
We zijn nu drie maanden verder en soms voelt het als drie jaar, want wat is het intensief om een zwerfhondje van ongeveer een half jaar oud in huis te nemen, voor wie alles zo nieuw is, die alles nog leren moet, ontdekken mag, wat is goed en wat is niet goed en wat mag absoluut niet! En dan vinden vier van onze zes katten die nieuwe drukte-maakster maar helemaal niets en onze hond Ramses die al drie jaar bij ons is vindt het ook maar zozo dat de aandacht nu verdeeld moet worden en kan soms nogal tegen Liesbeth snauwen, maar gelukkig kunnen ze ook samen stoeien en kont aan kont aan een eigen kluif kluiven dus dat zal vast en zeker steeds wat beter gaan.
De loslopende kippen op ons erf dat is wel een 'ding' maar dat hadden we ook wel verwacht, dus hier ligt heel veel geduld en training op ons te wachten, vooralsnog kan ze enkel aan een lijn in onze tuin .. er is hoop want met onze andere hond Ramses heeft het negen maanden geduurd voordat hij de kippen met rust liet en met Liesbeth zijn we nu (pas) drie maanden bezig. Maar wat is het bovenal geweldig om mee te maken, hoe Liesbeth haar nieuwe ontdekkingen ondergaat, hoe vaak wij om haar moeten lachen en vertederd zijn!
Liesbeth maakt zulke positieve stapjes, wandelen vindt ze fijn, aan de lijn doet ze het het best goed al is ze dan wel wat angstig en onzeker als we andere honden tegenkomen die ook aan een lijn lopen, maar ook dit gaat met kleine sprongetjes steeds beter.
Als ze los mag draven en rennen dan is ze zó blij dat ze soms van gekkigheid niet weet wat ze doen moet en haalt ze heel grappige capriolen uit .
Eerst begreep ze totaal niet wat een beloning inhield en liet ze snoepjes zelfs uit haar bekje vallen maar nu: als ik haar roep komt ze steeds vaker rennend op mij af en gaat braaf zitten om dan vervolgens dat snoepje nu met een blije toet op te snoepen.
Auto-rijden vond ze in het begin ook niet leuk en maakte dan soms nerveuze bewegingen om uit de auto te willen ontsnappen maar daar is nu niets meer van over en is ze nu makkelijk te porren voor een fijn auto-ritje.
Fietsen met mijn bak-fiets dat mag ik meer dan graag doen en dat deed ik dan ook altijd heel graag met Ramses erbij in de bak, dus nu ben ik aan het oefenen met ook Liesbeth erbij. De eerste paar keren vond ze zicht en merkbaar spannend tot eng maar ook dat gaat steeds beter en het is prachtig en gerustellend om te zien dat er steeds meer rust in haar lijfje komt en dat ze dan met haar neusje in de wind zit te genieten en te kijken naar alles wat er voorbij komt ..
Vanaf dag één slaapt ze snachts in een bench en ze slaapt de hele nacht door en laat pas van zich horen als wij eruit gaan s'ochtends. Ze is zo goed als zindelijk , alleen in de avond doet ze nog regelmatig een plasje in de huiskamer maar we hebben er vertrouwen in dat ook dat heus nog wel over zal gaan.
Mensen vind ze eigenlijk altijd heel leuk, daar is ze heel onbevangen en vrolijk tegen. Toch duikt ze in elkaar als mijn man met bijvoorbeeld een bezem, of een hark of ander tuingereedschap naar buiten komt, en ook gebeurt dat als ik met bijvoorbeeld kleding-hangers door het huis heen loop; Dan zie je dat ze schrikt , dan maakt ze zich klein en met argus-ogen volgt ze dan die kleding-hangers..
Elke keer als iets dergelijks gebeurt dan zou ik zachtjes kunnen huilen, ik vind dit zó sneu tot verdrietig voor haar, dat het mensen gelukt is om zo een onschuldig dier zo jong al een rugzakje te hebben gegeven !! Bah !!!
Het sterkt ons in ieder nog meer om Liesbeth met nog meer geduld en Liefde tegemoet te blijven treden.
Vind het zo dapper, dat als je toch een rugzakje hebt dat je dan toch het lef hebt om bij mensen aaitjes te halen, en die aaitjes werden knuffeltjes en nu geeft ze gewoon zelfs kusjes en komt ze heerlijk kroelen, het liefst zo dicht mogelijk tegen ons aan!
Iedere ochtend is het een feestje om haar uit haar bench te halen, want iedere ochtend is Liesbeth weer opnieuw Zo blij , dan schommelt heel haar lange lijfje van plezier en haar staart kwispelt aan één stuk door en om dat dagelijks te mogen aanschouwen dat is echt onbetaalbaar!
Ik begon het verhaal met de tekst dat ' drie maanden wel als drie jaar voelt ' en daar wil ik nog graag aan toevoegen dat het ook gewoon lijkt alsof Liesbeth al werkelijk veel langer lid van ons gezin is en dat we een leven zonder haar ons nu al niet meer voor kunnen en willen stellen!
Tot een volgende update ,..
Groetjes Christien
P.S. Met Dank aan Stichting SOS Dogs, voor het goede werk dat zij met elkaar verrichten, voor de goede en liefdevolle raad die je altijd krijgen kan en uiteraard Dank voor alle mooie adopties die zij voor ons allemaal mogelijk maken ❤
