Na de lange reis van Roemenië naar Nederland, was Mona twee dagen bij Petra waar wij haar ophaalden. We hebben haar omgedoopt tot Dora (voor haar maakt dat niet uit omdat een hond alleen klinkers hoort). In de auto zat ik naast de bench op de achterbank. Het eerste uur was ze onrustig, hijgde erg, draaide rondjes en had een snelle ademhaling. Door de tralies heen aaide ik haar steeds zachtjes en toen ik het deurtje open deed, legde ze haar kop in mijn handen en ging ze liggen.
Eenmaal thuis hebben we haar met bench en al uit de auto getild en pas binnen het deurtje open gedaan. Opvallend was dat ze uit zichzelf steeds weer in de bench ging liggen; dit bleek dus geen traumatische plek voor haar door de reis maar juist een veilige.
Omdat ik had gelezen dat veel zwerfhonden argwanend zijn naar bepaald voer en moeilijk eten, heb ik brokjes op kip basis gekocht, kook ik zelf nog kippenvlees (de geur van de bouillon is voor elke hond onweerstaanbaar) en heb ik de niet te grote porties aangevuld met een beetje witte rijst. Sinds de eerste avond, alleen toen heb ik haar door de bak voor haar neus te houden een beetje moeten overhalen, komt ze zonder aarzeling binnen eten.
We hebben een ommuurde tuin waar ze dus veel naar buiten kan. De eerste dagen bleef ze voor de deur zitten en moesten we haar met een snoepje steeds naar binnen lokken. Het was gelukkig droog en zonnig weer en ze lag al snel vaak heerlijk op het gras te rollen en om zich heen te kijken of te slapen. Ze sliep de hele eerste week erg veel, ze was doodmoe van de reis en alle indrukken. Ze had duidelijk haar rust en veel slaap nodig.
De riem vond ze erg eng, toen ik die een keer probeerde aan te klikken, vloog ze naar buiten en durfde ze een paar uur lang niet binnen te komen. Vanaf dat moment loop ik al een week de hele dag met de riem om mijn eigen nek. Ze is altijd om mij heen, knuffelt graag en veel dus ik dacht als ze zou ontdekken dat degene die ze vertrouwt met die riem om loopt, het wel okay zou zijn. Tijdens al het geknuffel met haar en spelen, komt de riem weleens tegen haar aan. Alleen de eerste keer keek ze daar alert van op, daarna al niet meer. Het werkt dus! Inmiddels vind ze het al leuk om een stukje mee aan de riem te lopen door de tuin. De eerste dag maar twee meter, met een snoepje boven haar neus dat ze natuurlijk krijgt als beloning. Elke dag gaat het beter. Ik ben er nu ook achter dat ik haar niet tekort doe door nog niet met haar buiten te gaan wandelen. We bouwen nu een band op, doen spelletjes in de tuin, aan de riem lopen is daar eentje van zodat het leuk wordt, vertrouwd en gewoon als we over een tijdje de eerste stappen buiten de tuinpoort zetten. De eerste nachten heb ik in de aangrenzende kamer van die waar haar bench staat (met de tussendeur open), op de bank geslapen en opgelet of ze piepte en/of eruit moest. Bij Dora was dat niet het geval, ze heeft nog nooit gejankt, de bench blijft open en als wij ’s morgens beneden komen dan komt ze er rustig en blij uit.
Welkom lieve Dora, we zijn zo ontzettend blij met jou en met de mensen die ervoor gezorgd hebben dat jij een beter leven kan krijgen. Dat dat bij ons is voelt als een heel groot lot uit de loterij!
Corine Goldschmidt
