Katten ter adoptie

We zouden tientallen keren kunnen gissen over deze "zwerfkat", maar het enige wat we weten is dat ze ongeveer een jaar lang een abonnement had op een "kantine voor dakloze katten". Niet dagelijks, maar vaak. Iedereen verwachtte dat ze op een gegeven moment weer terug naar huis zou gaan, want meestal hebben katten zoals zij, blauwogig en "raszuiver", nog wel iemand, ergens. Toegegeven, ze worden beter verzorgd - uitzonderingen daargelaten. Maar ze bleef komen, zich letterlijk volproppend - soms 400 gram voedsel voor één maaltijd. Na een tijdje begon ze af te vallen en haar buik groeide en groeide. Ze verdween voor een paar weken en mensen die haar eten gaven zeiden...dat ze naar huis was gegaan.

Maar ze dook weer op, zonder buikje en zonder kittens, zwak, hongerig en zielig kijkend. Eigenaar of geen eigenaar, raszuiver of niet, je kunt niet naar zoiets kijken en niets doen - en dan nog, het had veel eerder moeten gebeuren, er had van alles met haar kunnen gebeuren in die maanden op straat, vooral omdat ze vriendelijk, aanhankelijk en bovendien heel mooi is.

We namen haar mee en namen haar op in het ziekenhuis, allereerst om haar te laten steriliseren, ze had een buikje - maar het was vals alarm. Het bleek dat ze ongeveer 3 jaar oud was en wat spijsverteringsproblemen had. Ze is behandeld, ontwormd, gesteriliseerd en ingeënt, en we hebben serieus gedacht dat ze snel geadopteerd zou worden. We hebben ook rondgevraagd in de buurt waar ze woonde, sommige mensen hadden haar zelfs 5 straten verderop gezien, maar niemand wist iets over haar, niemand claimde haar. Toen, rond oktober of november vorig jaar, braakte ze voor het eerst... bloed.

We begonnen met de bezoekjes aan de dierenarts, ze werd een tijdje opgenomen en behandeld. We hebben haar een tijdje apart gehouden, op dieet, maar in de opvang kun je haar niet eeuwig zo houden: ze huilde, wilde eruit. Er konden meerdere oorzaken zijn, dus we hebben zelfs een endoscopie/darmonderzoek aangevraagd in januari 2024. Gelukkig geen kanker, geen maagzweer, waarschijnlijk een voedselintolerantie. Niet verwonderlijk, want ze at alleen wat ze vond of kreeg als ze aan tafel kwam, anders moet ze verhongerd zijn. Nu geven we haar slechts sporadisch dieetvoer, maar als het alleen maar speciaal voedsel zou zijn, zouden we haar voor een lange, lange tijd moeten opsluiten, maar dit meisje voelt zich ronduit ellendig op 4 vierkante meter. Dus dat doen we niet en ze doet het prima! In 9 maanden (tot op de dag dat we dit schrijven) heeft ze 2 of 3 keer overgegeven, we hebben haar iets gegeven voor de maag en dat was het. Wat meer dieetvoer zou waarschijnlijk op de lange termijn helpen, maar ze doet het ook prima zonder.

We noemen haar Blue of Blueberry of "Blue Blue I love you" Ze is geen kleine kat, en nu iemand voor haar zorgt en ze van de straat is, ziet ze er extreem goed uit - voor ons althans, een dierenarts zou waarschijnlijk zeggen dat ze zelfs overgewicht heeft. Een kat als lijm, met mensen: ze wordt graag verwend, geaaid, gestreeld, aanbeden, maar ze houdt er niet echt van om vastgehouden te worden. Met katten... daar is ze aan gewend geraakt en we hebben haar nooit zien vechten, ook al is ze meer op zichzelf en bemoeit ze zich met haar eigen zaken. We kunnen niet zeggen dat ze "finesse" is, want ze springt soms op een richel of aanrecht en valt om of gooit alles om - "als een stier in een porseleinkast" zou vaak bij haar passen. En met alle liefde van de wereld zeggen we dit: Blue is een naïeve kat, grappig met een klein beetje schele ogen. Hoewel ze alles heeft wat ze wil - behalve haar huis en haar familie, gaat Madame Blue nog steeds uren op een vensterbank zitten en naar buiten kijken, alsof ze gewoon weer de straat op wil. Of misschien ziet ze iets interessants, we weten het niet, we hebben de precieze reden nog niet kunnen ontdekken. Waarschijnlijk is ze haar hele leven al op straat en mist ze het wandelen, of verveelt ze zich gewoon.

Maar het probleem is simpel: als ze wil blijven leven, moet ze binnenblijven. Ze lijkt helemaal geen straatkat te zijn, ze heeft gewoon geluk gehad om te overleven en geluk dat de jaren op straat geen sporen lijken te hebben nagelaten, haar niet angstig of bang hebben gemaakt: ze is altijd... zen. Oh, en ze springt als een klein geitje als ze de keuken in wil. Op, op, op, alsof ze aan de hendel wil gaan staan, maar vergis je niet: ze wil dat je de deur voor haar open doet, ze doet niet veel moeite om het zelf te doen

We houden heel veel van Blue, echt heel veel, maar ze heeft een thuis nodig, een zorgzame, liefdevolle familie, die haar meer tijd geeft dan wij kunnen, die haar helemaal verwent, die haar goed eten geeft - vooral dat wat ze lekker vindt - of zelfs dieet als ze dat in de toekomst nodig heeft, die op haar gezondheid let en haar naar de dierenarts brengt als ze moet. Begrijp ons niet verkeerd, we hopen dat we haar spijsverteringsproblemen voorgoed hebben opgelost, en we hebben haar dat ook gegeven en alle dierenartszorg en controles die ze nodig had, zelfs hele dure, maar je weet eigenlijk nooit wat de toekomst brengt- zowel voor katten als voor mensen. We worden immers nooit jonger of gezonder op den duur, toch? Hoe dan ook, we hebben er vrede mee dat we alles voor haar doen en het zal heel moeilijk zijn om Blue te laten gaan, nu we haar zo goed kennen en weten wat ze allemaal heeft meegemaakt. En als het houden van Blue betekent dat we haar moeten laten gaan, dan doen we dat graag, wetende dat ze naar HUIS gaat! Ze verdient het zo om haar eigen speciale plekje te hebben en haar nog specialere familie!