Geadopteerde katten

Er was eens, in Oradea, Roemenië, een familie die woonde in een buurt vol huizen. Het waren goede mensen, ze voerden katten die in hun tuin kwamen, joegen ze niet weg, boden hen onderdak en zorgden voor hen. Maar omdat de mentaliteit hier pas recent begint te veranderen – en dat kost tijd – hadden ze de katten die ze voerden niet laten steriliseren of castreren. Eén van hen kreeg vier kittens, niet lang nadat ze was verschenen, en ze hield zielsveel van hen, zoals een kattenmoeder dat doet. De familie accepteerde ze allemaal, ondanks hun eigen moeilijkheden.

De kittens waren nog geen twee maanden oud toen ze ernstig ziek werden. Met zwerfkatten die kwamen en gingen en zonder vaccinaties, moeten ze een virus hebben opgelopen dat hun ogen ernstig aantastte. De familie probeerde de oogjes van de kittens schoon te maken, maar het werd alleen maar erger. Omdat ze geen geld hadden voor een dierenarts – en zeker niet voor vier kleintjes – belden ze een van onze vrijwilligers om hulp. Toen zij de kittens zag, was er niets anders te doen dan ze met spoed naar de dierenarts te brengen en daarna in opvang te nemen, zo erg was het.

In de weken die volgden, kregen ze alle mogelijke zorg en behandeling, maar de schade was zo ernstig dat het onzeker was of zelfs maar één oog gered kon worden. De dierenarts kon daar geen enkele garantie op geven. Desondanks speelden ze, sprongen rond en aten goed, en groeiden ze, alsof het voor hen "normaal" was om slecht te zien of slechts schaduwen te onderscheiden. Katten zijn zo – ze passen zich aan, aan wat ze krijgen en klagen nooit. De tijd verstreek. Het virus zelf was allang verdwenen, maar sommige dingen waren niet meer te redden. Gelukkig waren ze niet blind, en dat was het allerbelangrijkste – vooral voor hen. Er volgde een operatie waar nodig, om het oog te verwijderen dat een risico vormde… Maanden na de operatie, voor alle zekerheid, vroegen we een second opinion met betrekking tot hun ogen. Er werden metingen gedaan en alles wat mogelijk was om goed te beoordelen werd uitgevoerd, en we kregen hetzelfde antwoord: er is niets meer dat gedaan kan worden. De gevolgen die we zien – zoals witte vlekken – zijn puur esthetisch en hebben geen invloed op hun gezondheid. Een tweede operatie om enkel esthetische redenen is dus niet gerechtvaardigd en brengt meer risico's met zich mee dan voordelen voor de katten.

We zouden kunnen zeggen dat lieve Tortzy niet zoveel geluk had als Pinky - eigenlijk had geen van de andere broers of zussen dat. Haar “goede oog” heeft een beetje witte huid, maar, zoals de dierenarts zei, het is gewoon esthetiek. Hoe dan ook, voor ons in ieder geval, is ze de mooiste kat, waar we wel de neiging hebben om haar tegen alles en iedereen te beschermen: ze is kleiner en in het begin een beetje verlegen. Je kunt merken dat ze is opgegroeid met 3 broers, die haar af en toe pestten, want ze is minder “opdringerig” dan hen en ze schrikt als je haar plotseling wilt aanraken. Tot op de dag van vandaag wordt ze voor de grap achterna gezeten door een van de jongens en rent ze weg, wetende dat ze zich niet zal kunnen “verdedigen”, omdat zij veel groter zijn. Ze bedoelen het niet kwaad, ze willen gewoon met hun kleine zusje spelen, maar ze zijn te ruw voor haar.

Tortzy probeert de aandacht op zich te vestigen door te miauwen, vooral als het over eten gaat - ze houdt wel van haar maag, net als haar broers, maar ze is ook gewend om op haar beurt te wachten. Dus nadat ze haar eten heeft gekregen - maar geen aandacht voor zichzelf, zoekt ze meestal ergens een rustig plekje op en kijkt ze naar ons of loopt ze rond in de opvang. En als je haar zonder waarschuwing probeert te aaien, reageert ze als een verlegen kat. Toch is ze dat absoluut niet! Je zou haar eens moeten zien nadat je haar 10 seconden langzaam hebt geaaid, het is alsof je een heel andere kat ziet: ze draait en keert, en komt dan weer naar je toe, en volgt je dan om meer te vragen. Ze is zo'n blij katje als ze eindelijk wat liefde voor zichzelf krijgt!

En dit is precies waarom onze lieve Tortzy een thuis en een gezin moet vinden waar er meer tijd voor haar is, waar ze dicht bij haar eigen mensen kan zijn. Ze heeft onze bescherming en zorg harder nodig dan andere katten - dat is tenminste ons gevoel, als we haar kleiner en brozer zien dan haar grote, lange broers. Ze heeft misschien een paar dagen nodig om zich aan te passen aan een nieuw thuis, of in ieder geval een beetje tijd totdat ze de eerste connectie heeft gemaakt en ziet dat ze niet gepest of opgejaagd zal worden, of wie weet wat er in haar kleine hoofd omgaat. We verwachten wel dat ze na dit “eerste contact” snel de lieverd wordt die we van haar kennen. En we durven te wedden dat er veel meer in onze lieve Tortzy zit dan we nu zien, op een plek met veel katten, op voorwaarde dat ze haar ware match vindt: een rustig, heel liefdevol gezin.