Katten ter adoptie

Miu Miu - zo genoemd door haar redder - werd op straat gevonden, ziek en zwanger. Of ze ooit een thuis of menselijke ouders had, zullen we nooit weten, maar wat we zeker weten is dat, zelfs als dat zo was, ze haar niet verdienden - ze is een heel bijzondere, prachtige, vrolijke kat, zowel een minnaar als een "vechter"!

Nadat ze was gevonden, werd Miu Miu naar de dierenarts gebracht om te worden behandeld voor de zware griep die ze had en om gesteriliseerd te worden. Ze had geluk dat de vrouw die haar tegenkwam niet langsliep, maar zich met haar naar de dokter haastte, waar ze ongeveer een week bleef tot ze beter was en toen een pleeggezin voor haar vond. Ze kreeg verzorging, eten en aandacht en na haar vaccinaties kwam ze bij ons.

Het was liefde op het eerste gezicht, moet ik zeggen Met haar korte neusje en "geverfde" gezichtje was het eerste wat ik wilde doen haar knuffelen - wat ze niet echt goed vond. Ze was niet bang voor ons, maar voelde zich ook niet echt thuis op de eerste dag - wat heel normaal is, maar ze raakte vrij snel gewend aan ons en de opvang. Het is alleen dat ik ongeduldig was, want Miu Miu is echt zo schattig! Korte pootjes, helemaal geen grote kat, een beetje mollig - maar net een beetje, vriendelijk en lief, ook speels met een snufje kattenkwaad. Ik vind het zo heerlijk om haar een beetje "ruw" te knuffelen, want dan gooit ze zich op haar rug, buik omhoog en vecht met je hand, waarbij ze moet oppassen dat ze niet bijt of krabt.

Het is voor geen enkele kat makkelijk om zich aan te passen als ze naar de opvang komen, of als ze zich in een nieuwe omgeving bevinden. Mensen zijn nieuw, katten zijn nieuw - en in de opvang zijn ze ook met velen en zelfs voor een mens zou het niet makkelijk zijn. Toch, als ze bij ons komen, hebben ze geen keus, ze moeten een manier vinden om samen met de anderen te leven, ze moeten hun eigen speciale plekje vinden. Miu Miu's speciale plekje is op een plank, op het terras - dat verbonden is met hun buitenhok. Ze vindt het heerlijk om daar in een zacht mandje te zitten, vlak bij het bakje droogvoer, ze wandelt graag in het hok, komt het huis in om ons te begroeten als we naar de opvang komen en loopt rond als ze dat wil.

Ze vindt het geen probleem om haar mandje met een andere kat te delen en waardeert het echt als je haar niet vergeet als het etenstijd is: ze is dol op een lekker zakje natvoer. En als ik haar aai en de tijd neem om met haar te knuffelen, zal ze me overal volgen en haar poot uitstrekken om me te "vangen" als ik niet oplet, zodat ik weet dat ze er is. Zo'n schatje, die Miu Miu van ons

Miu Miu werd geschat op ongeveer 6 jaar, maar ik kan je vertellen dat ze nog steeds een kitten in hart en nieren is. Misschien zie ik haar zo omdat ze klein is, maar ook omdat ze speels is en van een goed spelletje houdt! Ze is niet opdringerig en koestert geen wrok, dus vanuit dit oogpunt lijkt ze op een wat oudere, wijzere kat, maar wel eentje die haar optimisme en vertrouwen in mensen nog helemaal niet verloren heeft, wat ze ook heeft meegemaakt. Het is heel moeilijk om haar te beschrijven omdat ze zoveel dingen is in hetzelfde kleine lichaam: grappig, lief, soms serieus... Maar het gevoel dat je krijgt als je dicht bij haar bent, als je met haar omgaat, als je gewoon naar haar kijkt, is van pure vreugde en sereniteit. Ze heeft iets wat ik niet echt kan aanraken, maar ik voel dat het er is en het maakt haar uniek.

Nu is deze geweldige kat van ons, genaamd Miu Miu , op zoek naar haar eigen plek - die ze zeker een beetje zal "opvrolijken" en waar ze veel vreugde en nog meer glimlachen zal brengen. Het gezin dat haar zal adopteren zal blij zijn met haar: stel je voor dat Miu Miu met veel minder katten ook de kans zou hebben om alles van zichzelf te laten zien, de hele tijd. Ze zou niet "beperkt" zijn tot de tijd dat er iemand is die haar aandacht kan geven, zoals nu het geval is. Ik weet zeker dat ze heel erg blij zou zijn, in de wolken zelfs, om beter verzorgd te worden, om deel uit te maken van een gezin, om de stabiliteit van een voor altijd thuis te hebben. Er gaat tenslotte niets boven thuis, toch?