Katten ter adoptie

We zullen beginnen met dit te zeggen: onze Theo is een kat voor mensen die echt van katachtige metgezellen houden met een persoonlijkheid! En een roze neus die bijna rood wordt als ze niet in haar goede humeur is of als een van de vrijwilligers het tegenovergestelde doet van wat ze wil :)) Nu overdrijven we een beetje, maar dit schatje van ons, dat is me er eentje!

Theo, zoals we haar noemen, werd gevonden op de parkeerplaats van een flatgebouw toen ze kleiner was. Ze was bang en mager en liet haar aanwezigheid merken door... luid te miauwen. Zoals het meestal gaat, hadden sommige mensen last van haar en dus moest ze "verdwijnen". Gelukkig woont een van onze vrijwilligers in de buurt, dus Theo werd snel naar een pleeggezin gebracht. Ze genoot ervan, werd ons verteld, ze was een heel braaf poesje en niet luidruchtig of brutaal, ze was gewoon een vriendelijk en lief meisje. Dit zagen we ook in het begin toen ze naar de opvang kwam en gescheiden werd van de andere katten, alleen, in een klein kamertje: ze genoot van de aandacht, kon niet wachten tot wij ook naar haar toe gingen, om haar eten te geven en bij haar te blijven. En het eerste wat we zagen was dat roze neusje van haar, zo schattig en kusbaar. En zij, Theo, een schoonheid van een kat, met heldere verbazingwekkende ogen en perfecte proporties van het lichaam.

Toen ze zich bij de rest van onze katten voegde, veranderden de dingen - wat ons verhaal triest maakt, als je erover nadenkt, omdat deze schat zich gewoon niet kan aanpassen aan zoveel katten en zoveel mensen. Er zijn vrijwilligers met wie ze nog nooit heeft "gesproken", of gemept, met wie ze het goed kan vinden, waarschijnlijk omdat ze nooit hebben geprobeerd haar bijvoorbeeld te knuffelen of vast te houden. Het is waar, ze leek er niet om te vragen, maar toch probeerden anderen het omdat ze gewoon zo schattig is! Wat ik, een van de vrijwilligers die haar wilde knuffelen, ervoor terugkreeg waren wat vreemd klinkende miauwen en een paar klappen op de pols - echt waar, er kwamen geen nagels aan te pas, alleen een waarschuwing om haar met rust te laten. Dus ging ik verder op onderzoek uit, om uit te vinden wat Theo leuk vindt en wat niet.

Theo houdt absoluut niet van drukte. Onze keuken is meestal klein en rustig, het is de plek waar we katten om de beurt nemen, vooral degenen die om bepaalde redenen apart gevoerd moeten worden. Daar houdt Theo het meest van: we kunnen knuffelen, ze geeft me kopstoten en ze wacht geduldig op haar bakje eten. En laat me je dit vertellen: deze dame kan eten! Aaien over haar hoofd is toegestaan en meestal geniet ze ervan. Na het eten gaat ze graag ergens liggen om te kijken wat er allemaal gebeurt. Soms wil ze dat ik meer aandacht aan haar besteed, maar soms ook niet. Als ik aandring, ondanks haar waarschuwing, krijg ik een luide afkeuring. Als ik haar daar iets over zeg, praat ze terug - we kunnen dit echt een hele tijd doen, met z'n tweeën, en meestal ben ik degene die het opgeeft. Haar neus - terwijl we deze discussies voeren - wordt rood en soms kan ik er niets aan doen, dan moet ik haar gewoon een kus op haar neus geven. Ik word geconfronteerd met vreemde geluiden en een zachte klap. Als ik verder bij haar vandaan ga, zet ze twee stappen in mijn richting om te meppen en snel weg te rennen. Dat is het moment waarop ik haar meestal "Theodora" noem, wat ze natuurlijk afkeurt en terugpraat. Theo hebben is alsof je een zus hebt met wie je soms ruzie maakt, maar van wie je zielsveel houdt en voor wie je alles zou doen. Ze is bijzonder, liefdevol en lief maar weet ook heel goed wat ze leuk vindt, wat ze accepteert en wat niet - wat haar nog specialer en liever maakt.

Theo tolereert andere katten heel goed, maar heeft maar één vriendje in de opvang: Gasly. Ze zoeken elkaar op, spelen samen, zijn heel lief als ze de ruimte en tijd hebben om bij elkaar te zitten. Ze stoort zich een beetje aan kittens die haar lastig vallen, hoewel ze zelf nog erg jong is en af en toe graag speelt, vooral als het haar tijd in de tuin is: ze jaagt grassprietjes achterna, springt erop, verstopt zich achter boomstammen of in het gras als het wat hoger is, kauwt op planten, ze is net een kitten! Ze heeft wel geprobeerd om met andere katten te spelen, maar die wilden haar vriend niet zijn. En als het er te veel zijn, moet ze een ander plekje zoeken van waaruit ze kan kijken. Ze houdt meer van mensen dan van andere katten en het leven met ons en 50+ andere katten past helemaal niet bij haar. Ze trekt zich liever terug in de keuken, waar het rustig is en blijft daar de hele dag, dan dat ze met de anderen de tuin in gaat.

Theo is blij om me te zien als ik naar de opvang ga, dat kan ik zien. Ik denk dat ze weet hoeveel ik van haar hou en dat, zelfs als ze in een slechte bui is, ik het begrijp. Nu ik haar grenzen ken en die respecteer, voelt ze zich meer op haar gemak bij mij dan voorheen en geeft ze me gewillig de liefde die ik in het begin zo graag van haar wilde, toen ik haar nog niet zo goed kende. Probleem is dat ik nu ook weet dat Theo naar huis moet, ze moet. Op den duur zal ze zichzelf verliezen in de opvang, ze zal verdrietiger en verdrietiger worden naarmate de maanden en jaren verstrijken en die vonk die nu in haar brandt zal langzaam verdwijnen. Ik ben er bijna van overtuigd dat het redden van haar nog niet klaar is, het is niet genoeg dat ze veilig bij ons is. Voor Theo zal de echte redder die persoon zijn die haar adopteert en haar het leven geeft waarvoor ze bedoeld is: een leven vol liefde, begrip, rust en stilte, een leven waarin ze zichzelf kan zijn en haar "slechte" dagen kan hebben zonder dat ze daarvoor wordt uitgescholden, maar waarin ze nog meer wordt begrepen en geliefd omdat ze het poesje is dat ze is. Als ik haar zelf zou kunnen adopteren, zou ik niets aan Theo veranderen, niets. Ze is gewoon perfect zoals ze is!